Blog

In de tuin staat een krent. Een mooie boom die vaak als 1 van de eerste in bloei staat. Voor mij symbool voor de lente. Voor stromen en in beweging komen. Maar nu?

Ik vind het pittig die winter; elk jaar weer. Vooral de periode februari. Ooit schreef ik iets over warmtekiemers en lichtkiemers. Ik voel me overduidelijk een lichtkiemer. De winter mag dan wel een periode van fysieke rust zijn, gevoelsmatig juist niet. Het heeft veel met zintuigen te maken. Eerst valt de kleur weg en dan de geuren en dan het geluid. En mijn energieveld rekt zich uit als compensatie voor het gemis aan prikkels. De consequentie: een supersensitief lichaam die in het donker reageert op alles wat niet gezegd wordt, maar wel gevoeld. Die alle ondergrondse onderhuidse zaken verteerd als de onzichtbare schimmeldraden van paddestoelen. Niet alleen van mij, maar ook van de mensen om me heen. Soms voelt het alsof ik de halve wereld draag. Geen wonder dat ik eind van de winter zo moe ben.

Normaal gesproken houd ik niet zo van ‘ik’-boeken. Bij dat soort boeken of verhalen roept de schrijver mij als lezer op om in zijn of haar hoofd te kruipen en doet vervolgens een poging om mij mee te nemen in ‘s schrijvers gedachtewereld. Vaker krijg ik het gevoel dat de schrijver de lezer een gebrek aan fantasie of inlevingsvermogen toedicht. Voor deze blog maak ik graag een uitzondering. Wat ik wil delen, gaat namelijk niet zozeer over mij. Mijn doel is om mijn vriendin eens in de schijnwerpers te zetten.

Het mooie van opruimen en inpakken is dat je op zoveel vlakken mag loslaten; niet alleen fysiek. Op zoveel momenten beslissen wat mee mag in een nieuwe fase en wat niet. Zoveel herinneringen die letterlijk door je vingers gaan.Gisteren kwam ik dit kaartje tegen. Ik wist niet eens meer dat ik het had. Het is het laatst geschreven kaartje van mijn moeder. Vandaag 29 jaar geleden alweer.1 van die herinneringen is dat ze vond dat ik zelf moest kunnen naaien. Daar was ik als puber het absoluut niet mee eens. Maar ze was onverbiddelijk. Patroon, stof en rits waren duurder dan gewoon een rokje uit de winkel. Dus waarom al die moeite? En nu?

Mijn lief en ik zijn in de stad, op zoek naar een mooi sieraad die past bij onze toekomstige verbintenis. Vijf jaar geleden gaven we elkaar een ring. Een ring met een maori-motief en de maori-tekst 'whai koutou ngakau' - 'volg je hart'.

Ik hoorde deze begrippen een paar jaar geleden voor het eerst. Het ging over tuinieren. Ik ben dol op mijn tuin! Het is er een ratjetoe aan kleur en structuur en symboliek. Maar t is wel een uitdaging: de geiten, ons varken Gerrit, konijnen, woelmuizen en de fameuze meikevers zijn namelijk ook dol op mijn met bloed, zweet en tranen verzorgde frisse groen .. En toen kwam die uitdrukking.

Ik had wat beelden gezien over de herdenking op de Waalsdorpervlakte toen iemand me de vraag stelde wat die beelden met me deden.

Ik heb, in al die jaren dat ik werk als begeleider bij De Gewijde Reis, al zoveel mensen in contact zien komen met hun essentie. En ook zelf de nodige innerlijke reizen gemaakt. Afgelopen weekend weer een vrouwenweekend: met een wel heel onverwachte uitkomst.

Ik geef het toe, ik ben altijd al gek geweest op verhalen waar mythologische dieren en magie in voorkomen. Denk dat ik de hele serie van Lord of the Rings, als wel 4 keer gelezen heb ;)  En series als Game of Thrones word ik ook erg blij van. Maar verder ging mijn interesse niet in draken: ze vielen in de categorie fascinatie / leuke verhalen. Zelfs niet toen ik haar zag als mijn nieuwe totemdier. Maar nu kom ik haar overal tegen waar ik kijk, of loop of lees. Een boekje over leylijnen: de bijnaam is drakenlijnen. Een groep menstruerende vrouwen wordt in het Engels 'dragon' genoemd en menstruatietijd 'dragontime'. Een site over godinnen: een van de ouders van Lilith was een draak. En voor wie niet weet wie Lilith is:

Wees kalm te midden van het lawaai en de haast en bedenk welk een vrede er in stilte kan heersen.

Ik ben gisteren bij een lichtcirkel geweest. Een mooie dag waarbij samen gelachen, gehuild en gemediteerd werd. 1 van de activiteiten was een meditatie/drumcirkel voor de nucleaire top die vandaag en morgen in Den Haag plaatsvindt. Zo mooi om de energie te voelen in de groep.

Ik heb vandaag een stuk gelezen over mannelijke en vrouwelijke energie; een thema die me al langer bezig houdt. Het is energie die we allemaal in ons hebben, of we nu man of vrouw zijn. En het mooie zou zijn als dit in balans is. Maar hoe weet je of het in balans is? En wat houdt dat dan in, mannelijke en vrouwelijke energie? We hebben allemaal zo onze denkbeelden over dit thema. Mijn waarheid is dat mannelijke energie gevend is. Het is naar buiten gericht, leidt tot daadkracht en grenzen stellen, jezelf manifesteren. Vrouwelijke energie is ontvangend. Is van nature meer naar binnen gericht, naar je gevoelsleven en je intuïtie. Het is een zachte vloeiende energie. Beide zijn nodig voor een leven in balans.Als je het gevoel hebt veel te geven, misschien wel teveel, vraag je dan eens af waarom je dit doet. Is het door opvoeding ingegeven? Geeft het je een goed gevoel? Is het een vorm van jezelf manifesteren? Wat heb jij nodig om weer in balans te komen? Hetzelfde geldt voor het tegengestelde. Heb je het gevoel rondjes te lopen in je hoofd? Weet je niet welke richting je op moet? Vraag je dan eens af waarom je geen knoop durft door te hakken. Waar ben je bang voor? Wanneer heb je voor het laatst naar je hart geluisterd? En ik bedoel dan echt naar je hart, niet je egodeel. Ooit heb ik mezelf eens de vraag gesteld hoe ik mezelf kon opladen als ik het gevoel had teveel in de gevende rol te zitten. En ik ben tot onderstaande inzichten gekomen. Nogmaals, dit is mijn waarheid. Ik denk dat ze ook belangrijk zijn voor anderen, maar laat vooral je eigen intuïtie spreken.Ben je fysiek moe? Ga dan voor jezelf een na hoe goed je voor je lichaam zorgt. Wanneer ben je voor het laatst alleen in de natuur geweest? Heb je de stilte opgezocht in een meditatie? Eet je voldoende gezond en onbewerkt voedsel? Slaap je genoeg?  Sport je voldoende? Het hoeft geen intensieve duursport te zijn. Je lijf wordt ook heel blij van buiten fietsen, yoga of tai chi. Voel je je emotioneel niet in balans?  Wanneer heb je voor het laatst genoten van muziek die je hart raakt?  Wanneer heb je voor het laatst gedanst? En dan bedoel ik niet de pasjes die bij een nummer horen of die 'in' zijn, maar ik bedoel jouw dans, jouw uitbeelding van wie je bent en hoe je je voelt. Wanneer heb je voor het laatst genoten van schoonheid, hetzij in de natuur hetzij via de kunst? Voel je je geremd in het tonen van emoties? Zoek eens de bedding op van sisterhood of brotherhood. Je bent niet de enige met een vat vol emoties. Het kan zo bevrijdend zijn dit te delen.En ben je spiritueel in balans? Voel je je een buitenstaander? Begrijp je jezelf en/of de ander? Houd je van jezelf?  Kan je de ander werkelijk zien zoals hij of zij is?  Voor mij is het gedachtegoed van tantra hierin enorm verrijkend geweest. Het begon ooit met de uitspraak van iemand die zei: 'sexuele energie is spirituele energie'. In contact met anderen is alles wat ik zie in de ogen van die ander reflecties van mijn eigen innerlijk.  De mooie zachte kanten, de verdrietige pijnlijke kanten. Van een ander onbaatzuchtig houden is van jezelf onbaatzuchtig houden. Je vrouwelijke energie toelaten heeft dus niet zoveel  te maken met geven en zorgen voor de ander, maar juist met het tegendeel.  Met ontvangen, met voelen wat je nodig hebt. luisteren naar je intuïtie met zachte liefdevolle kracht voor jezelf en de anderen.Liefs, Anita