Het mooie van opruimen en inpakken is dat je op zoveel vlakken mag loslaten; niet alleen fysiek. Op zoveel momenten beslissen wat mee mag in een nieuwe fase en wat niet. Zoveel herinneringen die letterlijk door je vingers gaan.
Gisteren kwam ik dit kaartje tegen. Ik wist niet eens meer dat ik het had. Het is het laatst geschreven kaartje van mijn moeder. Vandaag 29 jaar geleden alweer.
1 van die herinneringen is dat ze vond dat ik zelf moest kunnen naaien. Daar was ik als puber het absoluut niet mee eens. Maar ze was onverbiddelijk. Patroon, stof en rits waren duurder dan gewoon een rokje uit de winkel. Dus waarom al die moeite? En nu?
Nu ben ik mijn eigen feestjurk aan het maken ...
Het gaat goed mam. Er gebeuren hele mooie dingen en ik weet zeker dat je daarboven zit te lachen ...
