Ik ben gisteren bij een lichtcirkel geweest. Een mooie dag waarbij samen gelachen, gehuild en gemediteerd werd. 1 van de activiteiten was een meditatie/drumcirkel voor de nucleaire top die vandaag en morgen in Den Haag plaatsvindt. Zo mooi om de energie te voelen in de groep.
Wat mij er vooral van is bijgebleven, is het gevoel dat alles liefde is en hoe belangrijk het is dit te omarmen; ongeacht het onderwerp waar je voor mediteert. Het is niet simpel een bolletje met licht sturen naar wereldleiders, een natuurramp, een pijnlijke situatie of wat dan ook. Het draait om het omarmen van de andere kant van liefde: verdriet, angst, haat. Om je eigen licht in je buik groter en groter te laten worden, contact te maken met de emoties die je tegenkomt en dan te kunnen transformeren tot de zachte kant van liefde. Ton van der Kroon beschrijft het mooi in 1 van zijn boeken: haat is onbeantwoorde liefde. Dit voelt heel waar voor mij. En verdriet is niet veel anders. Hoe dieper het verdriet, hoe dieper de liefde. En voor angst zal het ook niet veel anders zijn. Ik heb het tijdens de drumcirkel mogen voelen; hoeveel verdriet er nog zit. De bron was voor mij niet te herleiden; armoede, de 2e wereldoorlog; wie het weet, mag het zeggen. Het doet er ook niet toe. Wat er wel toe doet, is dat het er is en getransformeerd mag worden.
Of je nu met jezelf aan het werk bent, of voor een ander of voor een groter doel. Alles wat we tegenkomen, kunnen we helen en transformeren. En dat doen we niet alleen voor onszelf, maar vooral ook voor de volgende generatie. In onschuld, met een open hart.